T: Willem Wilmink M: Harry Bannink	Zondag voor de gastarbeiders	jaar: 1984
	Voor al het rotste werk te huur in onze vette welvaartsstaat op zondagmorgen om tien uur lopen ze doelloos over straat. De heldere huizen rij aan rij die zijn zo keurig ingericht daar is geen enkele wanklank bij en alle deuren zijn potdicht. De hoeren trekken ook één lijn, scheiden het koren van het kaf. Ook zij houden het liever fijn weren die donkere jongens af. Er is alleen nog een station met een terras, half in de zon. De Nederlandse zon, die kille Nederlandse zon. De ober kijkt verveeld en wrang, hij is er weer eens mooi mee klaar. Die gasten zitten urenlang op één consumptie bij elkaar. Hoe kom je hier nog ooit vandaan? Een microfoonstem kondigt aan dat op het zoveelste perron een trein gereed staat naar Milaan. Er klinkt een fluit - daar gaat ie dan en straks kun jij vertrekken naar, kun jij vertrekken naar een hol dat je gehuurd hebt van een woekeraar. Er is alleen nog het station met een terras, half in de zon. De Nederlandse zon, die kille Nederlandse zon. Berustend zonder zelfbeklag denk je aan de week die voor je ligt met aan 't eind die lange dag en die ober met zijn zuur gezicht. verschenen op: Het een en ander (1985)